Unutmak ne kadar olumsuz bir kelime gibi gözükse de tam anlamıyla olumsuz diyemeyiz.
Hatta bazı durumlar için gereklidir, faydalıdır bile diyebilirim.
Paul Valery’in baktığı yerden bakmaya çalışıyorum bu konuya “yaşamak için unutmak lazımdır’’ diyor Fransız şair.
Unutmak bir savunma mekanizmasıdır.
Daha çok his ağırlıklı değiniyorum unutmaya, hiçbir bilginin beynimizden tamamen silinmediği ve gerekli şartlarda ulaşılabilir olduğu, ulaşılamıyorsa da hipnoterapi vs. gibi tekniklerle hatırlanabilir olduğu söyleniyor.
Ne büyük nimettir ki bu da bizim elimizdedir.
Bilgileri, yaşadıklarımızı bildiklerimi tam anlamıyla silip atamıyoruz da bilincin üst katmanlarından daha geriye itiyoruz gibi düşünebiliriz bunu.
Her zaman bilinçli olarak unutmuyoruz. Unutmak istem dışı da gerçekleşebiliyor.
Gereksiz önemsiz bilgileri örnek olarak verebiliriz bu duruma.
Fakat bu konuya psikolojik açıdan baktığımız için daha çok ilgilendiğimiz kısım şurası oluyor. İstemli ve bilinçli bir şekilde unutmaya çalıştıklarımız.
Bu hayatta her şey kendi içinde zıttını barındırır ya, bu güzel hayatın içi hem güzelliklerle doludur, hem acılarla, hem mutluluklarla doludur hem üzüntülerle, travmalarla, çaresizliklerle bizim de unutmaya çalıştığımız kısım tam da burası oluyor aslında.
Her duygu önce hissedilmelidir, yaşanmalıdır.
İyi veya kötü hiç farketmeksizin. Bu duyguya girilmelidir eğer girilmezse, önceki yazılarımda bahsettiğim gibi daha sonradan önümüze muhakkak sıkıntılı bir şekilde çıkar.
Elbette kötü olumsuz yaşanmışlıkların daha sonrası için aynı acıyı aynı hüznü yaşamak istemez insan.
Bir anda unutmak ister ve aynı şeyleri bir daha yaşamak istemez.
En büyük acılardan ölümü ele alalım mesela.
Ölüm ilk haberi alındığı gibi hissettirir mi bir daha, o ilk gece ki uykuya benzer mi hiçbir uyku? Hiçbir acı ilk hissettirdiği gibi kalır mı?
Zaman geçtikçe daha az acıtır her şey.
Alışmaktan mıdır, kabullenmekten midir?
Belki de ilk verdiği hissiyatı unutmaktandır.
Zülfü Livaneli’nin dediği gibi unutmak insan soyunun en büyük şifasıdır.
